«Στρέφεται δυτικά, προς την είσοδο του δωματίου, και με ρωτάει τρεις φορές: «Ἀποτάσση τῷ σῶμα; Καί πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ; Καί πάση τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ; Καί πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ; Καί πάση τῇ πομπῇ αὐτοῦ;» «Αποτάσσομαι» λέω τρεις φορές τονίζοντας τις συλλαβές. Ήταν σαν μια τεντωμένη, τρομοκρατημένη χορδή που πάλλεται λίγο πριν ακουστεί ο ήχος της. Έτσι ήταν τότε το δέρμα μου…» Δώδεκα ιστορίες με θέμα τον αγώνα για συνύπαρξη. Πρόσωπα κινούμενα μεταξύ σκληρότητας και αντοχής, εκεί όπου το δέρμα, το κατ’ εξοχήν όργανο του σώματος που αφουγκράζεται και απορροφά όσα διαφεύγουν της συνείδησης, γίνεται η δύναμη που συνωμοτεί.