Η "αμφισημία" -χαρακτηριστικό της αλβανικής εξωτερικής πολιτικής- βρίσκεται σε απόλυτη συνέπεια με τις επίσημες δηλώσεις των Τιράνων αυτής της εποχής (1992-6), οι οποίες ισχυρίζονται ότι "η Ελληνική Μειονότητα αποτελεί γέφυρα φιλίας μεταξύ των δυο Κρατών" ενώ ταυτόχρονα της στερεί τα δικαιώματα της. Σε αντίθεση με όσα λέγονται, όχι μόνο στην παρούσα χρονική στιγμή, αλλά και διαχρονικά μέχρι πριν την έκδοση του βιβλίου αυτού, κατά καιρούς, οι Αλβανικές Κυβερνήσεις, λιγότερο ή περισσότερο, αποδεικνύουν ότι είναι ταγμένες στο να "εξασθενίσουν, να μειώσουν αριθμητικά και αναπτυξιακά, και να "σβήσουν" παντοιοτρόπως από τον χάρτη την Εθνική Ελληνική Μειονότητα". Μία Μειονότητα για την οποία ακόμα και ο Σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουτσώφ αναφέρθηκε εντυπωσιασμένος για την "ανώτερη πολιτιστική εικόνα της" στο προσωπικό του ημερολόγιο, κατά την επίσκεψή του στους Αγ. Σαράντα, στις 25-5-1951, με τον Εμβέρ Χότζα να του εξηγεί ότι πρόκειται για "εξελληνισμένους γλωσσικά Αλβανούς". Έτσι καθίσταται επιτακτική ανάγκη διαχρονικά για την Αθήνα να στηρίξει με κάθε τρόπο την παραμονή του ελληνικού πληθυσμού στον τόπο καταγωγής του, και τα Τίρανα να πιεσθούν να τιμήσουν τις διεθνείς Συνθήκες (πραγματικά) για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας της Αλβανίας σε ολόκληρη την επικράτειά της. Όχι άλλες υποχωρήσεις.