Οι μεταρρυθμίσεις, ιδιαίτερα στους μεγάλους τομείς της δημόσιας ζωής και της κρατικής δραστηριότητας, είναι εδώ και πολύ καιρό ένα μεγάλο ζητούμενο στην ελληνική πραγματικότητα, ιδιαίτερα μετά την πτώση της χούντας το 1974. Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν γίνει σημαντικές απόπειρες μεταρρυθμίσεων στους χώρους της οικονομίας, του δημόσιου τομέα, της υγείας, της εκπαίδευσης και αλλού. Η εμπειρική έρευνα δείχνει, αλλά και η κοινή αίσθηση επιβεβαιώνει, ότι όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις απέφεραν περιορισμένα αποτελέσματα για τον πολίτη, ο οποίος συνεχίζει να ταλαιπωρείται από την αναποτελεσματικότητα των δημόσιων θεσμών. Η αντίληψη για το ατελέσφορο των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών είναι ότι το κράτος αδυνατεί να πραγματοποιήσει την αποστολή του, που είναι η προπαρασκευή και εκτέλεση όλων εκείνων των αλλαγών που είναι απαραίτητες προκειμένου η ελληνική κοινωνία να εκσυγχρονισθεί. Κατά συνέπεια, το αίτημα για συστηματικές μεταρρυθμίσεις επανέρχεται διαρκώς, ιδιαίτερα μάλιστα με δεδομένες τη διεθνοποίηση της ελληνικής και της παγκόσμιας οικονομίας και την προοπτική ένταξης της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση.