Στην αθηναϊκή, πίσω απ' την οδό Αθηνάς, Πλατεία Θεάτρου, με οδήγησε κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο ηθοποιός Δήμος Σταρένιος που ήταν ένας, ο ένας, θείος μου. Γεννημένος στην Ομόνοια, έκανα μαζί του τα πρώτα 6ήματα μέχρι την πλατεία εκείνη, συγχρόνως δε μέχρι τις πλατείες των θεάτρων, τις πρόβες τους, τα καμαρίνια, καμιά φορά και τις τουρνέ τους. Πλατεία Θεάτρου, λοιπόν. Γοητευμένος από τα φώτα της και με τα χρόνια φανατικός των μυστικών της, άρχισα από το 1976 να καταγράφω τις όποιες εντυπώσεις μου με τη μορφή της θεατρικής κριτικής. 'Ετσι, εκτεθειμένος πια, στη μέση της πλατείας, προ(σ)κλήθηκα πολλές φορές να καταθέσω γνώμες και απόψεις και για άλλα, εκτός παραστάσεων , θεωρητικότερα θέματα του θεάτρου. Με σχετική φειδώ μεν, αλλά ενέδωσα. Μέρος των προϊόντων αυτής της ενδοτικότητας παραδίδω σε τούτο τον τόμο, διακρίνοντας στις γωνίες της "Πλατείας" τέσσερα περίπτερα: Περίπτερο θεμάτων , προσώπων , βιβλίων κι ένα γενικό περιπτεράκι. Για την "πραμάτεια" τους διεκδικώ αίτιο ποιητικό μονάχα ένα: "ότι πολύ ηγάπησα". Γιάννης Βαρβέρης 6/1994