Ανάμεσα στους θεατές που παρακολουθούσαν από τις κερκίδες του Παναθηναϊκού Σταδίου τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, ο Σάρλ Μωρράς δεν κρύβει τα φιλελληνικά του αισθήματα. Δύσπιστος απέναντι στην αναβίωση του θεσμού, περισσότερο εθνικιστής και διόλου κοσμοπολίτης, θα δει την Αθήνα της εποχής του με το βλέμμα του ανθρώπου που πιστεύει ότι η Ελλάδα υπήρξε ο μεγάλος ιδρυτικός μύθος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης αυτού του χρονικού οι απόψεις του ιδεολογικού ταγού της γαλλικής δεξιάς ­ γιατί έτσι είναι περισσότερο γνωστός ο Μωρράς - δεν διαφέρουν και τόσο από την κυρίαρχη νεοελληνική ιδεολογία. Όμως πέρα από τις απόψεις εκείνο που μετράει είναι η γοητεία της ματιάς που, παρότι παραμένει απαιτητική, δεν παύει να παρατηρεί με τρυφερότητα και αίσθημα συνενοχής την αθηναϊκή ζωή της εποχής- συνενοχή που φτάνει ως και στην υποστήριξη του αιτήματος για την επιστροφή των Ελγινείων πολλές δεκαετίες πριν τη διατυπώσει επισήμως το ελληνικό κράτος.