Ένα ιδιαίτερα σπουδαίο κεφάλαιο στη Μυθολογία μας, με χιλιάδες μύθους και παραδόσεις, είναι οι Ποτάμιοι Θεοί, Τέκνα Τιτάνων, του Ωκεανού και της Τηθύος, λατρεύτηκαν και αγαπήθηκαν σχεδόν όσο και οι γνωστοί μας Ολύμπιοι. Αυτή η λατρεία οδήγησε στο σεβασμό και στην προφύλαξή τους από την κακοποίηση και τη μόλυνση των υδάτων τους. Όπου υπήρχε πηγή που ανάβλυζε το νερό του Ποταμού, εθεωρείτο μέρος θεϊκό και άγιο. Εκεί ζούσε ο Ποτάμιος θεός, προστατεύοντας τα νερά και την περιοχή. Οι νέοι, όταν περνούσαν την εφηβεία, τους αφιέρωναν τα μαλλιά τους, γιατί ήταν κουροτρόφοι. Στις όχθες τους γινόντουσαν διάφορες ιεροπραξίες, όπως αυτή του "Ύπνου" και των "Διαβατηρίων". Στον κάτω κόσμο οι ψυχές, σαν μέλισσες, έπιναν τα νερά τους για να αντέξουν μέχρι την επόμενη ενσάρκωσή τους. Ο δε Ησίοδος έλεγε πως "Όποιος περάσει Ποταμό με την ψυχή του γεμάτη κακία και με τα χέρια του άνιφτα, οι θεοί τον τιμωρούν και του δίνουν ύστερα πόνους και βάσανα". Παραδόσεις δύσκολα κατανοητές σε μας, που θα μπορούσαμε να πούμε, δίνοντας μία εύκολη ερμηνεία, πως δημιουργήθηκαν για την προστασία τους. Μήπως όμως οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν ήταν τόσο απλοϊκοί, αλλά γνώριζαν πράγματα που εμείς αγνοούμε; Μήπως γνώριζαν την ιερότητα της φύσης και ήταν κοινή συνείδηση η ύπαρξη συγκεκριμένων νόμων που τιμωρούν την ασέβεια, τόσο προς αυτήν, όσο και προς αυτούς τους ίδιους τους νόμους; Αλήθεια, ποιος μπορεί να απαντήσει "όχι" με σιγουριά; Στο βιβλίο αυτό θα μελετήσουμε και θα γνωρίσουμε όλες τις παραδόσεις, τοπικές και πανελλήνιες, για κάθε Ποτάμιο θεό, και θα τους γνωρίσουμε έναν-έναν ξεχωριστά, για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μεγαλείο της Ελληνικής Μυθολογίας και την αναγκαιότητα επαναφοράς της στο προσκήνιο και στην εκπαίδευση των νέων Ελλήνων.