"Δέκα κομμάτια μιας ιστορίας που δεν πρόκειται τελικά να τη γράψω ποτέ ολόκληρη: ύστερα από τη συντριβή του κόσμου που την έθρεψε, έχουν φοβηθεί τα μάτια μου τις συνθέσεις. Δεν έχει σημασία όμως, λέω, που δε βρήκα το κουράγιο να την τελειώσω. Από μια άποψη, οι ιστορίες δε λέγονται μόνο με τα γραμμένα η αφήγησή τους συνεχίζεται και στα κενά ανάμεσα από τα διάφορα κομμάτια τους. Κομμάτια ενός μωσαϊκού που δεν πρόκειται ποτέ, όπως είπα, να το συνθέσω. Θά παραμείνουν σκόρπια τμήματα, σαν την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου: αλλοπρόσαλλο συνοθύλευμα προθέσεων κι επιτευγμάτων". [Σ. Χαλικιάς]