Γράφοντας την ιστορία του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι στη νεώτερη Δύση βίωσαν και παράστησαν τον θάνατο, ο Vovelle γράφει συνάμα μια ιστορία των ευρωπαϊκών νοοτροπιών από μιαν ιδιαίτερα γόνιμη σκοπιά. Γιατί η αντιμετώπιση του θανάτου δεν είναι απλό προσωπικό γεγονός· σ' αυτή διασταυρώνεται η κοσμοθεώρηση μιας κοινωνίας, η ιεράρχησή της και ο βαθμός της κυριαρχίας της πάνω στη φύση. Εξ αιτίας της καθολικής του εμβέλειας, πάλι, το γεγονός του θανάτου βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε είδους αρχειακών, φιλολογικών και καλλιτεχνικών πηγών, οι οποίες στο έργο αυτό χρησιμοποιούνται σφαιρικά, με εξαιρετική γνώση και δεξιοτεχνία. Στο επίκεντρο των αναλύσεων δεν βρίσκονται μονάχα οι μεγάλες στροφές, όπως ο Διαφωτισμός, που αλλάζουν ριζικά την αντίληψη για το θάνατο, καθώς αμφισβητούν τη χριστιανική του ερμηνεία και αντιμετώπιση. Συνάμα διερευνώνται οι μεταβολές της δημογραφίας και της ιατρικής επιστήμης, οι εναλλαγές του φυσικού και βίαιου θανάτου στην ειρήνη και στον πόλεμο - δηλαδή όλα όσα αφορούν το άμεσο ανθρώπινο βίωμα. Ένα σημαντικό κεφάλαιο εξετάζει την κοινωνική αντιμετώπιση του θανάτου στην εποχή μας, την εποχή μετά τον θάνατο του Θεού και της ψυχής.