Οι "Λογικές έρευνες" (1900-1901) του Χούσερλ άνοιξαν ένα δρόμο προς τον οποίο, όπως γνωρίζουμε, ετράπη σύνολη η φαινομενολογία. Ίσαμε την 4η έκδοση (1928), δεν παρατηρείται καμιά θεμελιώδης μετατόπιση, καμιά αποφασιστική ανασκευή. Βέβαια έχουμε αναθεωρήσεις και μια ρωμαλέα προσπάθεια επεξήγησης: "Ιδέες...Ι" και "Τυπική λογική και υπερβατική λογική". Σε αυτές τις πραγματείες εκδιπλώνονται χωρίς διακοπή οι έννοιες του αναφορικού ή νοηματικού νοήματος, η διαφορά ανάμεσα στις δύο διαστρώσεις της αναλυτικής με την ισχύουσα έννοια (καθαρή μορφολογία των κρίσεων και λογική του συμπεράσματος) και αίρουν τον απαγωγικό ή νομολογικό περιορισμό που δέσμευε έως τώρα την έννοια της επιστήμης εν γένει. Στο "Krisis" και τα παραρτήματα, ιδιαίτερα στο "Καταγωγή της γεωμετρίας", οι θεωρητικές προκείμενες των "Ερευνών" ισχύουν ακόμα, κυρίως όταν αφορούν όλα τα προβλήματα της σημασίας και της γλώσσας εν γένει. Σε αυτό ειδικά το πεδίο, μια υπομονετική ανάγνωση θα φανέρωνε μέσα στις "Έρευνες" τη σπερματική δομή όλης της χουσερλικής σκέψης. Σε κάθε σελίδα είναι αναγνώσιμη η αναγκαιότητα -ή η έμμεση πρακτική- ειδολογικών και φαινομενολογικών αναγωγών, η εντοπίσιμη παρουσία όλων των πραγμάτων που καθίστανται προσπελάσιμα. Όθεν η πρώτη από τις "Έρευνες" ("Ausdruck und Bedeutung") αρχίζει με ένα κεφάλαιο αφιερωμένο σε "ουσιώδεις διακρίσεις" που κανοναρχούν αυστηρά όλες τις μετέπειτα αναλύσεις. Η συνεκτικότητα αυτού του κεφαλαίου οφείλει τα πάντα σε μια διάκριση που προτείνεται στην πρώτη κιόλας παράγραφο: η λέξη "σημείο" (Zeichen) θα είχε "διττό νόημα" (ein Doppelsinn). Το σημείο "σημείο" μπορεί να σημαίνει "έκφραση" (Ausdruck) ή "ένδειξη" (Anzeichen). Με βάση ποια ερώτηση θα δεχθούμε και θα διαβάσουμε αυτή τη διάκριση της οποίας το διακύβευμα μοιάζει υπέρογκο; [...] (Από την εισαγωγή του βιβλίου)