Το έργο αυτό του Γκυ Μπιολά "Μαρξισμός και περιβάλλον", μ' όλο που πέρασαν αρκετά χρόνια από την πρώτη έκδοση του στη χώρα μας, διατηρεί σήμερα όλη την επικαιρότητα του. Ένας απ'τους βασικούς λόγους είναι ότι το πρόβλημα της ρύπανσης του περιβάλλοντος, με τα συναφή προβλήματα που δημιουργεί, όχι μόνο δε λύθηκε στην Ελλάδα, αλλά τα τελευταία χρόνια έγινε ακόμα πιο οξύτερο και πήρε, θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς να υπερβάλλουμε, στα μεγάλα τουλάχιστον αστικά κέντρα, δραματικές διαστάσεις. Ταυτόχρονα ο χρόνος που πέρασε επιβεβαίωσε τη βασική διαπίστωση αυτού του βιβλίου, ότι το πρόβλημα της ρύπανσης του περιβάλλοντος είναι πρώτα απ' όλα κοινωνικό πρόβλημα και μόνο μ 'αυτή την προοπτική μπορούν να επιτευχθούν αποτελεσματικές λύσεις. Στην εισαγωγή της πρώτης έκδοσης μας αναφερόμαστε σ' όλους εκείνους τους παράγοντες, που συνετέλεσαν με την επενέργεια τους στην όξυνση του προβλήματος. Οκτώ χρόνια μετά τις επισημάνσεις εκείνες, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι το κακό έφτασε στο απροχώρητο σημείο. Όλες οι συνιστώσες που προσδιορίζουν την έκταση και την οξύτητα του προβλήματος έχουν υποστεί μια αλλοίωση όχι απλώς προς το χειρότερο, αλλά προς το πολύ χειρότερο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Πρωτεύουσα, όπου κάτω από την απειλή του νέφους υποχρεώνεται η Πολιτεία να παίρνει έκτακτα μέτρα, να σταματά την παραγωγική διαδικασία και να ακινητοποιεί τη ζωή της Πρωτεύουσας. Στο σημείωμα μας αυτό δεν θα επαναλάβουμε όσα έχουμε πει στην εισαγωγή της πρώτης έκδοσης σαν διαπιστώσεις, που διατηρούν όλες και σήμερα την αξία τους. Θα υπενθυμίσουμε μόνον μια πολύ γενική διαπίστωση που κάναμε εκεί. Στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος που ζούμε σήμερα, όπου κυριαρχούν τα μονοπωλιακά μεγαθήρια και ο σχεδιασμός της παραγωγικής δραστηριότητας είναι εξαιρετικά δύσκολος, τα μέτρα της αντιρρύπανσης σκοντάφτουν στην ανεξέλεγκτη δύναμη των μονοπωλίων. Έτσι εξηγείται γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και γιατί τόσα χρόνια τώρα, μετά τη διαπίστωση του κινδύνου που διατρέχουμε από τη ρύπανση, ουσιαστικά καρκινοβατούμε ακόμα, όπως θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε παρακάτω. [...] (από την πρόλογο της 2ης έκδοσης)