Είναι δυνατόν στις 14 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τελευταία τη Γερμανία πέρσι το Μάρτιο, πριν ένα ακριβώς χρόνο, τα αντίστοιχα τεχνολογικά ιδρύματα να έχουν αλυσιδωτά αναγνωρισθεί από τις αρχές του 1990, ως τμήμα της ανώτατης εκπαίδευσης και να μην πραγματοποιούμε αυτό το βήμα εδώ στην Ελλάδα; Μπορούμε δηλαδή -να το πω απλά- να αναγνωρίζουμε βάσει των κοινοτικών θεσμών ότι ο απόφοιτος ενός τεχνολογικού ινστιτούτου της Φιλανδίας ή ενός Fachhochschule της Γερμανίας, θα έρθει εδώ και με βάση το πτυχίο του θα έχει ακαδημαϊκή αναγνώριση και επαγγελματική αναγνώριση, την οποία θα είμαστε υποχρεωμένοι να παράσχουμε ως μέλη της Ένωσης, αλλά αυτό που θα αναγνωρίζουμε στον πολίτη κάθε άλλης χώρας από τις 14 θα το αρνηθούμέ στα δικά μας παιδιά; Ποιός μπορεί να στηρίξει εκπαιδευτικά, ηθικά και πολιτικά μια τέτοια θέση; Αν μπορεί να το πει, να το προασπίσει και πράγματι να δούμε πως πραγματικά εκπαιδευτικά, ηθικά και πολιτικά θα αντιμετωπίσουμε αυτό το ερώτημα. (Από την ομιλία στις 9-5-2001 στη Βουλή, του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Πέτρου Ευθυμίου)