Η Ιστορία και ταξική συνείδηση εκδόθηκε για πρώτη φορά στο Βερολίνο το 1923. Αμέσως προκάλεσε ζωηρές και βίαιες συζητήσεις μέσα στην Κομμουνιστική Διεθνή, ώσπου, τελικά, η τύχη του έργου κρίθηκε, όταν μετά από ένα χρόνο ο Ζηνόβιεφ το κατήγγειλε ως "ιδεαλιστικό". Το βιβλίο από τότε εξαφανίστηκε από την κυκλοφορία και μόνο το 1958 ο Κώστας Αξελός δημοσίευσε τη γαλλική του μετάφραση, χωρίς τη θέληση του Λούκατς. Το έργο, παρά τη σύντομη "ζωή" του, άσκησε βαθιά επίδραση σε πολλούς διανοούμενους της εποχής. Οι ιδέες του βρίσκονται στη βάση των έργων του Μαρκούζε και, γενικά, όλης της σχολής της Φρανκφούρτης, άσχετα αν αυτή δεν αναγνωρίζει το χρέος της προς τον Λούκατς, ενώ το "Είναι και χρόνος" του Χάιντεγκερ, όπως υποστηρίζει ο Λουσιέν Γκολντμάν, αποτελεί "απάντηση" σε αυτή την προβληματική του Λούκατς.