Η Αννέτα δε μιλούσε πια. Ήταν χαμένα τα λόγια της. Τώρα μιλούσε η σιωπή που ευεργετικά την τύλιγε, τη χάιδευε, της φώναζε μέσα στα χτυποκάρδια της. -Αννέτα μη μιλάς. Η σιωπή επιβάλλεται στο δίκαιο. Ο δίκαιος είναι κατά κανόνα αδικημένος και σιωπά γιατί το δίκιο δεν έχει φωνή, δεν έχει ψυχή, δε ζει σ' αυτή τη γη, όπως στη ζούγκλα ο δυνατός νικά. -Γιατί υπάρχει τότε, της αποκρίθηκε. -Δεν ξέρω γιατί, Αννέτα, όμως υπάρχει, είναι η κραυγή του δικαίου και θα υπάρχει στους αιώνες των αιώνων. -Και ο Θεός; -Ξέχασες πως σιωπούσε μπροστά στους δικαστές τους. Αννέτα, όσο υπάρχει ζωή θα υπάρχει η αδικία. Θα καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θα κυβερνούν οι άδικοι, με το προσωπείο της αγριότητας.