Η περί το τραγούδι δεινότητα αποτελεί ένα από τα τρία ιδεώδη του Έλληνα... Τα δημοτικά μας τραγούδια είναι απλά στη γλώσσα, στο νόημα, στη μουσική και στην τεχνική. Έχουν χαρακτηριστικά τους τη μελαγχολικότητα και την απλότητα και δεν λείπει η ποιητική ή η μουσική υπερβολή. Είναι δε γνωστό ότι η μεγαλύτερη αρετή του Κλέφτη και του Αρματολού ήταν η απλότητα, η ειλικρίνεια και η μετριοφροσύνη. Πονάει ο Κλέφτης, γιατί πρόκειται να πεθάνει. Τα παλικάρια του τον καλούν να σηκωθεί και αυτός απαντάει: -Εγώ σας λέγω δεν μπορώ και σεις μου λέτε σήκω. Ζητά κατόπιν να του φέρουν τον ταμπουρά του: -Φέρτε μου και τον ταμπουρά να ψιλοτραγουδήσω, να πω το μοιρολόγι μου και το στερνό τραγούδι. Την επιθυμία αυτή του Κλέφτη την παίρνει και την κάνει πρωταρχική το λαϊκό μας τραγούδι. Αυτό ακριβώς είναι η εξέλιξη του δημοτικού μας τραγουδιού. Το λαϊκό τραγούδι έχει κοινή προέλευση με το δημοτικό. Και τα δύο προέρχονται από το λαό και του λαού τα ψυχικά συναισθήματα εκδηλώνουν. Αυτά και πλήθος άλλων στοιχείων για το λαϊκό μας τραγούδι περιέχουν "Οι φωνογραφητζήδες", καθώς επίσης και πολλά σχετικά με τους στηλοβάτες του και το έργο τους, την παραγωγή των εταιριών δισκογραφίας, τους χορούς, τα μουσικά όργανα, το γραμμόφωνο και άλλες ιστορικές πληροφορίες που καθηλώνουν τον αναγνώστη...