Το μελέτημα αυτό, της συγκριτικής και αναλυτικής θεατρολογίας και δραματουργίας, παρουσιάζει τρεις περιπτώσεις γυναικών θεατρικών συγγραφέων στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, που συνάμα είναι και πρώιμα δείγματα γυναικείας λογοτεχνικής δραστηριότητας στη νεότερη Ελλάδα και οι γυναίκες οι πρώτες δραματογράφοι. Η Μητιώ Σακελλαρίου (1789-μετά το 1863), η Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου (1801-1832) και η Ευανθία Καϊρη (1799-μετά το 1866) είναι σχεδόν συνομήλικες, και η λογοτεχνική και δραματουργική τους δραστηριότητα πέφτει στα χρόνια του Αγώνα ή και λίγο νωρίτερα: της Μητιώς Σακελλαρίου από το 1810-1818 περίπου, της Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου από το 1820-1825 και της Ευανθίας Καΐρη από το 1817 ως το 1828 περίπου. Και οι τρεις, σεμνές, συνεσταλμένες, αποφεύγοντας τη δημοσιότητα και την προβολή, περιστοιχισμένες από σπουδαίους και μορφωμένους άνδρες, πατέρες, αδελφούς και διδασκάλους, αποτελούν παραδείγματα του πρώτου ελληνικού φεμινισμού στο θέατρο, που σημειώθηκε πολύ νωρίς και συνδέεται με το Διαφωτισμό και τον πατριωτισμό της εποχής της Ελληνικής Επανάστασης.