-"Βελίκα" -"Ναι" -"Σ' αγαπώ" -"Κι εγώ". Τον φίλησε. "Σε τρεις, το πολύ σε πέντε μέρες θα 'ρθω στην Αθήνα". Δεν ήρθε ούτε σε τρεις ούτε σε πέντε μέρες ούτε σε δέκα. Κι ο Γιάννης πήρε το αεροπλάνο κι ανέβηκε στη Σαλονίκη. Χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας και του άνοιξαν. Με τη λαχτάρα πως την πόρτα του διαμερίσματος θα την άνοιγε η Βελίκα, ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες ώς τον έκτο όροφο. Αντί όμως για τη Βελίκα, βρέθηκε μπροστά σε μια μαυροφορεμένη γριούλα. -"Τι θέλετε, παρακαλώ;" -"Τη Βελίκα. Εδώ δε μένει; Η γριά τον κοίταξε κι ένα δάκρυ κύλησε. "Ναι, εδώ, αλλά... λείπει" -"Τι έγινε, γιατί κλαίτε; Μην έπαθε τίποτα κακό η Βελίκα;...»