Χωρίς να εγκαταλείπει τα παιγνίδια του με το λαϊκό μυθιστόρημα, ο Εσενόζ ασκεί τη δεξιοτεχνία του πάνω στην ίδια τη γλώσσα. Όχι μόνο στις λέξεις και στις φράσεις αλλά επίσης και στο θορυβώδες περιβάλλον που μας περιβάλλει και μας τροφοδοτεί με οπτικοακουστικές και ψηφιακές παραστάσεις οι οποίες μας μεταφέρουν -ίσως οριστικά- έξω από την πραγματικότητα. Η αλλοτρίωση δεν είναι αυτή που γνωρίσαμε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Απέκτησε καινούριο πρόσωπο. Είναι πια η ανώνυμη, συλλογική, ολοκληρωτική κυριαρχία πάνω στις συμπεριφορές μας, στις σκέψεις και τα αισθήματά μας. Ο Εσενόζ διαρκώς αναζητά μια γλώσσα, κατ' ανάγκη ανάλαφρη, εφευρετική, παράδοξη, που θα μας επιτρέψει να πάρουμε αποστάσεις από την τυραννία της μαζικής κουλτούρας.