Τα πέντε δοκίμια του βιβλίου αυτού εξετάζουν το βίο και το έργο πέντε μεγάλων μορφών της βυζαντινής ιστοριογραφίας, του Προκόπιου Καισαρέως (6ου αι.), του Μιχαήλ Ψελλού (11ος αι.), της Άννας Κομνηνής (11ος-12ος αι.), του Ιωάννη Κίνναμου (12ος-αρχές 13ου αι.) και του Γεώργιου Σφραντζή (15ος αι.), σε σχέση με τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες των αντίστοιχων εποχών στις οποίες έζησαν και δημιούργησαν.