Στο κλασικό και από πολλές απόψεις ανατρεπτικό αυτό βιβλίο, που για πρώτη φορά μεταφράζεται στα ελληνικά, ο μεγαλύτερος μουσικοκριτικός του 19ου αιώνα προσπαθεί ουσιαστικά να απαντήσει στο καίριο ερώτημα κάθε μουσικής αισθητικής: πώς διασφαλίζονται "αντικειμενικές", δηλαδή διυποκειμενικά και διαχρονικά έγκυρες κρίσεις για τη μουσική και τα μουσικά έργα; Με γραφή που κινείται μεταξύ "πολεμικής" ειρωνείας και επιστημονικής νηφαλιότητας, ο συγγραφέας στρέφει τα πυρά του ενάντια στη ρομαντική αισθητική του συναισθήματος και την ιδεαλιστική αισθητική του περιεχομένου, υποστηρίζοντας ότι η κρίση μας για τα μουσικά έργα δεν μπορεί να είναι δεσμευτική όσο θεμελιώνεται στις ατομικές ή συλλογικές αντιδράσεις του συναισθήματος ή στη (μόνο έμμεση) γνώση των πιθανών περιεχομένων που η μουσική υποτίθεται ότι εκθέτει συμβολικά. Η έννοια του "μουσικά ωραίου" και ο προκλητικός για την εποχή ισχυρικός ότι "το περιεχόμενο της μουσικής είναι ηχητικά κινούμενες μορφές" έρχονται να ανατρέψουν τις καθιερωμένες αντιλήψεις για τη μουσική και να ανοίξουν το δρόμο σε ιδέες και αισθητικές τάσεις που δέσποσαν στον 20ό αιώνα. Από την εποχή που πρωτοδημοσιεύτηκε προκαλεί διενέξεις και ετερόκλητες ερμηνευτικές προσεγγίσεις, ενώ το πρόβλημα για τις αισθητικές αξίες που έμμεσα θίγεται σ' αυτό αναδεικνύει μια πάντοτε επίκαρη διάστασή του. Στο εκτενές επίμετρο επιχειρείται ένας κριτικός σχολιασμός των τρεχουσών απόψεων γύρω από το κείμενο και εξετάζονται διάφορες προοπτικές κατανόησής του.