Με το ανά χείρας "Μπλόκο του Μόντε", το έργο μου "Στο Ιόνιο Λιμπερτά" ολοκληρώνεται. Η Λιμπερτά, καθώς είδαμε, πρωτοπάτησε το ποδαράκι της στο Ιόνιο στις 16/28 του Θεριστή 1797 και κατέκτησε τους Ιόνιους. Τους περισσότερους. Τους αγνότερους. Ήταν "αλά φρανσαίζ", πολλά υποσχόμενη, κοκέτα, επιπόλαιη αλλά και ονειρική. Το υπέρτατο θήλυ που ανάγει την αστάθεια σε... βάση της γοητείας του. Στο διάστημα που έμεινε έκαψε καρδιές και ελπίδες· πήρε και ζωές. Απολογιστικά, προδόθηκε περισσότερο παρά πρόδωσε. Στις 3 του Μάρτη 1799 τέλος, επήγε...αμόντε! Αμόντε αλλά κάτι άφησε: την πολύτιμη κατάφαση της ύπαρξής της. Οι θαυμαστές της δεν ξεχάσανε τη Λιμπερτά και κατάκαρδα την περιμένανε να γυρίσει. Εκείνη γύρισε μετά από 22 χρόνους, πάνω κάτω, μεστωμένη, σοβαρή αλλά πάντα ονειρική. Αυτή τη φορά είχε αλλάξει διαβατήριο, ήταν Ελληνίδα Λευτεριά. Οι Ιόνιοι την αναγνωρίσανε, φιλήσανε την άκρη της εσθήτας της και στρατευθήκανε με το σπαθί, με το πουγκί ή με το στίχο. "Χαίρε, ω χαίρε..." (Νίκιας Λούντζης)