Αν θεωρήσουμε, για ν' αποφύγουμε τις αναπόδραστες μερικότητες, τη σύγχυση και τις αντιφάσεις των σχετικών με την ανάπτυξη θεωριών και προσεγγίσεων, ότι ανάπτυξη είναι μία <<καλύτερη ισορροπία κοινωνικών και ανθρωπίνων σχέσεων και συστημάτων χρήσεων γης, παραγωγής, απασχόλησης, διανομής και κατανάλωσης, σύμφωνα με τις αξίες και τις επιλογές των δυνάμεων που βρίσκονται στην εξουσία, όπως αυτές μαχητικά συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν στο φυσικό περιβάλλον με τη συγκεκριμένη κάθε φορά κοινωνική δυναμική και τη μέση συνείδηση>> (Ρόκος 1997), η ανάπτυξη δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα οργανικό <<όλον>> των πολυδιάστατων και πολύπλοκων σχέσεων, αλληλεξαρτήσεων και αλληλεπιδράσεων των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, πολιτισμικών, και τεχνικών/τεχνολογικών ευεργημάτων και προσπαθειών επίτευξης αυτής της αξιολογικής, και γι' αυτό κάθε φορά διαφορετικής για τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους "καλύτερης" ισορροπίας. [...]