Το να κάτσεις και να καταγράψεις με απόλυτη αλφαβητική σειρά 135.000 λέξεις που θα σου δώσουν 300.000 ομοιοκαταληξίες και να τις εκδώσεις σε δύο τόμους με 1.129 σελίδες με σκοπό να βοηθήσεις τους μελλοντικούς στιχουργούς τραγουδιών, πρέπει, χωρίς αμφιβολία να 'σαι "σαλταρισμένος". Αλλιώς πώς να εξηγηθεί αυτή η τεράστια εφιαλτική εργασία του Ανδρόνικου Τζιβλέρη που είχε την υπομονή να καταγράψει όλη αυτή την αράχνη με τις ομοιοκατάληκτες λήγουσες και παραλήγουσες. Φυσικά και είχε δίκιο ο Πολ Βαλερί λέγοντας ότι η εύρεση μιας νέας ομοιοκαταληξίας αλλάζει εκείνο που ήθελες να πεις, αλλά το ζητούμενο για τους σύγχρονους Έλληνες στιχουργούς των "προχωρημένων" τραγουδιών είναι αν έχουν κάτι να πουν περισσότερο από την ομοιοκαταληξία. Το βιβλίο του Τζιβλέρη ασφαλώς και είναι ένα βοήθημα, που παίζοντας έστω κανείς μόνο με τις ομοιοκαταληξίες μπορεί θαυμάσια να σκαρώσει ανάλαφρα στιχουργήματα όχι μόνο για χορούς και πανηγύρια (αφού η "καβγατζού ψιλικατζού, γνωστή και σαν φιγουρατζού το παίζει άλλοτε γλεντζού και άλλοτε σαν καφετζού"!) αλλά και να λύσει τα χέρια σε δοκιμασμένους τεχνίτες μια δύσκολη ώρα. Μπροστά σ' αυτή την τεράστια εργασία ο "οδηγός ποιητικής διά να κάνει ο καθένας ποιήματα" του Ντίνου Μαυρέπη, που εκδόθηκε στα 1929, μοιάζει αστείος. Εκείνο που μένει αναπάντητο από τέτοιες εργασίες είναι με ποιο τρόπο εμπνέεται κανείς και πώς αποκτά και αξιοποιεί τη θεία δωρεά του ταλέντου για να φτιάξει πέντε πράγματα της προκοπής. Όσο για τις πωλήσεις, θέλω να πιστεύω ότι αφού οι μισοί Έλληνες γράφουν τραγούδια, οι μισοί (από τους μισούς) να το αγοράσουν, θα 'ναι επιτυχία! (Μάνος Ελευθερίου)