Γύρω από τον Nietzsche και το έργο του σωρεύεται βαθμιαία ανά τον κόσμο ένα μη εποπτεύσιμο πλήθος δημοσιεύσεων, διατριβών, μονογραφιών, βιογραφιών, οι οποίες πάνω απ' όλα δείχνουν πως το νιτσεϊκό corpus ανθίσταται σθεναρά σε μια συνεκτική και ολιστική ερμηνεία. Αν ο πληθωριστικός σχολιασμός του έργου του ερμηνευτεί, όπως έχει ήδη προτείνει ο Foucault, μέσα από την "αναλυτική του λόγου", δηλαδή τη γενεαλογική του προοπτική ως θέλησης για δύναμη, μας δίνεται τότε η δυνατότητα να αντικρίσουμε στη χειρονομία του σχολίου τη συγκαλυμμένη αλλά βίαιη προσπάθεια που καταβάλλεται για να αποτραπεί η τυχαία, "απρόβλεπτη έκβαση του λόγου": η δυνατότητά του να αποτελεί συμβάν ή ακόμη και να προκαλεί νέα συμβάντα που είναι αδύνατον να ενταχθούν σε έναν τελολογικό ορίζοντα και έτσι να ελεχθούν. Τελικά, ο σχολιασμός είναι μια καταναγκαστική επανάληψη του ίδιου, δηλαδή επιστροφή σ' ότι έχει ήδη λεχθεί ρητά ή σιωπηρά στο πρωτότυπο κείμενο, και το οποίο ο σχολιασμός έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει ή να φανερώσει. [...] Απόσπασμα από το επίμετρο του Διονύση Καββαθά