Τι σχέση έχει η εξαφάνιση της Ευρυδίκης στη ζούγκλα, μεταξύ των πηγών του Ορενόκου και των βορειοδυτικών παραποτάμων του Αμαζονίου, με την κραυγή του μουγκού που ταράζει τον ύπνο των ορεσίβιων της βορειοδυτικής Ελλάδας; Πώς μπορεί ο Diego ή Ramon ή Pedro που εκτελέστηκε στη Βαρκελώνη, ξημερώματα ώρα 5.35?, την 3η Φεβρουαρίου 1939, να έχει σκοτώσει την Βίβεκε Λίντσβεκ στο Άμστερνταμ, ξημερώματα ώρα 5.35?, την 3η Φεβρουαρίου 1969; Τι συνδέει την απογείωση του αερόστατου –γεμάτου κλεμμένα παιδιά– με το χρονομέτρη πεζοπόρο που έχει φτάσει στην άκρη του κόσμου (του) και βυθίζεται τώρα στα ύδατα ενός κατακλυσμού; Γιατί οι νότες γίνονται πουλιά τη στιγμή που η θεία Αγγελική ανοίγει τις κρυμμένες φτερούγες της και πηδάει στον γκρεμό; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα θέτει ο θηριοδαμαστής - ακροβάτης - ταχυδακτυλουργός –που έχει ζήσει χίλιους θανάτους και χίλιες και μία ζωές– στον αφρικανικό σκορπιό με το θανατηφόρο κεντρί. Και καθώς ο άνεμος των Ιμαλαΐων σηκώνει βιρμανέζικους ελέφαντες πάνω απ' τα ερείπια του ελλειψοειδούς ναού του φεγγαριού, κάπου στις ερημιές του Σαβά, ο θηριοδαμαστής - ακροβάτης - ταχυδακτυλουργός στήνει αφτί, για να συλλάβει, μέσ' απ' το σφύριγμα του αέρα, τη μυστηριώδη διάλεκτο του σκορπιού.