Το 1800, με χαμηλούς τόνους και έκδηλη απογοήτευση από τις ακρότητες της Γαλλικής Επανάστασης, η κόρη του Νεκέρ πιστεύει ότι οι σχέσεις ανάμεσα στους νόμους, τα ήθη, τη θρησκεία και τη λογοτεχνία της Ευρώπης δεν έχουν αναλυθεί επαρκώς. Η εμπιστοσύνη στη δυνατότητα τελειοποίησης του ανθρώπινου είδους και στη δύναμη της προόδου σφραγίζει την αισιοδοξία για τον αιώνα που ανατέλλει. Ανατρέχοντας στις απαρχές, επιχειρεί να αναδείξει τα αίτια των σταθερών διαφορών ανάμεσα στη γαλλική, την ελληνική, την ιταλική, την ισπανική, τη γερμανική λογοτεχνία, αποδίδοντάς τα στους θεσμούς και στο γενικότερο πνεύμα της κάθε παράδοσης. Οι σχέσεις της λογοτεχνίας με την ευτυχία, τη δόξα, την αρετή γίνονται ερείσματα για τον επαναπροσδιορισμό του πνευματικού ανθρώπου. Οι λογοτεχνίες του Βορρά και του Νότου ευνοούν την ανάδειξη των εθνικών χαρακτηριστικών και την αλληλεξάρτησή τους με τους θεσμούς. Η καλλιέπεια, η καλλιέργεια της άμιλλας και η ευγλωττία είναι προϋποθέσεις της καλαισθησίας. Στο έργο της Madame de Stael η λογοτεχνία αναλύεται ως προϊόν της εποχής της, η γραφή και η πρόσληψη είναι συλλογικές εμπειρίες που επικαθορίζονται από τη λογοτεχνία και τους θεσμούς. Οι παράγοντες που συγκροτούν την κοινωνική ζωή εξηγούν την ιδιαίτερη μορφή της λογιοσύνης. Με τα εργαλεία της εποχής της και μέσα από το πρίσμα της μετριοπαθούς αστικής διανόησης, η συγγραφέας συζητάει θέματα με παράδοξη επικαιρότητα, διακόσια χρόνια μετά.