Ο Νίκος Γεωργιάδης ήταν ένας από τους σπουδαιότερους σκηνογράφους του 20ού αιώνα και επηρέασε ιδιαίτερα τη νεότερη γενιά ως καθηγητής σκηνογραφίας στη Slade School of Art, όπου δίδαξε για πολλά χρόνια. Σπούδασε ζωγραφική και αρχιτεκτονική και ποτέ δεν έχασε την επιθυμία να ζωγραφίζει. Ζωγράφιζε με κάθε ευκαιρία. Έκανε συχνά εκθέσεις στο Λονδίνο και στην Αθήνα, καθώς και στην Μπιεννάλε της Βενετίας το 1966. Όμως για τους περισσότερους, η κύρια προσφορά του ήταν στο θέατρο. Εκεί, το ζωγραφικό του ένστικτο και οι ιστορικές του γνώσεις συνδυάστηκαν θαυμάσια με την αίσθησή του για το χρώμα και την υφή, και με την έγνοια του για τη μορφή. Η αγάπη του για την αρχιτεκτονική και ο θαυμασμός του για τη βυζαντινή διακόσμηση, τον έκαναν, όταν ήρθε η ώρα, ιδανικό σκηνογράφο για τα μεγάλα μπαλέτα του 19ου και του 20ού αιώνα, αλλά είχε και αρκετή ευλυγισία και φαντασία ώστε να μπορεί πάντα να βρίσκει μια έξυπνη και διαφωτιστική αττική λύση για κάθε είδος έργου, μικρής είτε μεγάλης κλίμακας. [...]