Πόσο αντέχει μια χάρτινη βαρκούλα στη θάλασσα; Έριχναν τις βαρκούλες τους στον νερό και παράβγαιναν ποιανού θ' άντεχαν περισσότερο. Και το ερώτημα αποχτούσε πιο πολύ ενδιαφέρον όσο η ζωή τους στο ερημονήσι, εκείνον τον καιρό, γινόταν πιο σκληρή. Ταυτιζόταν κάπως με τις βαρκούλες τους: πόσο θ' άντεχαν αυτοί στη δοκιμασία τους; Κι αβέβαιο, άγνωστο, το αύριο. Μα αυτοί βέβαια δεν ήταν χάρτινες βαρκούλες, που τις πάει όπου θέλει το κύμα, που μουλιάζουν στο δρόμο ή βουλιάζουν με το παραμικρό. Δεν ήταν κάτι άψυχο, ένα τίποτα. Στο δεύτερο αυτό ερώτημα, σιωπηρό, μετέωρο, δουλεμένη σιωπηρά μέσα τους, καθρεφτισμένη μόνο στο βλέμμα τους, καθώς έπαιζαν με τις βαρκούλες, ωρίμαζε η απάντηση σε αναμονή της κρίσιμης δοκιμασίας που ερχόταν. Και ήρθε η ώρα, ήρθε ξανά το αρματαγωγό που τους είχε φέρει και τους κατάπιε ξανά στ' αμπάρια του. Οι βαρκούλες τούς ακολούθησαν. Και να δεις, αναγνώστη, που άντεξαν κι ας ήταν από χαρτί, ας ήταν ένα τίποτα...