Τα "Δοκίμια πριν τη σονάτα" άρχισαν να γράφονται το 1915, λίγο μετά την ολοκλήρωση της μουσικής. Είναι το εκτενέστερο και χωρίς καμιά αμφιβολία, το πιο σπουδαίο από τα γραπτά του, καρπός της βαθειάς σχέσης του με τους Υπερβατικούς φιλοσόφους του Κόνκορντ. Και όπως στη μουσική της σονάτας συγκλίνουν και αποκρυσταλλώνονται όλα τα στοιχεία του μουσικού του ύφους, έτσι και στα "Δοκίμα" συνέρχονται όλες οι θεμελιώδεις ιδέες που καθόρισαν τη ζωή και το έργο του. Αν και λίγο αναφέρονται άμεσα στη μουσική που συνοδεύουν, βοηθούν πολύ να καταλάβουμε τη στάση και τις επιλογές του απέναντι στα προβλήματα που αντιμετώπισε ως καλλιτέχνης. Και ακόμη, μετά από ογδόντα χρόνια, η έντιμη, ιδεαλιστική οπτική του διατηρεί τη δύναμη να μας φέρνει αντιμέτωπους και πάλι με τα θεμελιώδη: τη θέση του καλλιτέχνη στον κόσμο, το πρόβλημα της καλλιτεχνικής έκφρασης κάτω από το βάρος μιας καταπιεστικής παράδοσης, την ουσία και τον τρόπο. Αυτά που προβληματίζουν κι εμάς, δηλαδή, καθώς και αυτά που έχουυν πάψει να μας απασχολούν πολύ παρόλο που δεν τα έχουμε λύσει. [...] Σπύρος Φέγγος, Καλαμάτα 2001