Ανέλαβα την ευθύνη της καταγραφής της λαογραφίας, ως επιτακτική ανάγκη, για να κληροδοτηθούν στις επόμενες γενιές ο τρόπος ζωής και οι συμπεριφορές εκείνης της πολύχρονης γενιάς, που έφυγε ανεπιστρεπτί. Αυτός που συνάζει λαογραφικό υλικό -είναι αναμφισβήτητο- γίνεται ένας ιδιότυπος ιστορικός. Εδώ δεν υπάρχουν πηγές και βοηθήματα, υπάρχει ο απλοϊκός γεροντάκος, η απλοϊκή γριούλα, που σου αραδιάζουν, με τον αυθορμητισμό που τους χαρακτηρίζει, ό,τι θυμούνται και σου τα αφηγούνται όπως τα θυμούνται. Στην περίπτωση καταγραφής της ιστορίας, σου μιλά με την ξύλινη γλώσσα του το βιβλίο, ενώ εδώ μιλά αβίαστα ο συναισθηματικός κόσμος μ' όλο το φορτίο της ζωής, που κουβαλά ο υπερήλικας. [...] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)