Κατά μια συμβατική άποψη το κατεξοχήν αντικείμενο του πόθου στην εικαστική κουλτούρα είναι το γυναικείο σώμα, και όχι το αντρικό. Η Ζερμέν Γκριρ υποστηρίζει ότι ως το δέκατο ένατο αιώνα το γυναικείο σώμα δεν ζωγραφιζόταν εκ του φυσικού, αλλά απεικονιζόταν σύμφωνα με κάποιους αισθητικούς κανόνες. Αντίθετα, το γυμνό σώμα που μελετήθηκε και ζωγραφίστηκε με απίστευτη αμεσότητα και σε εκατοντάδες εκδοχές, από τις οποίες οι περισσότερες ήταν σε κάποιο βαθμό ερωτικές και άλλες σαδιστικές, ήταν το σώμα των αγοριών. Από τότε που το γυναικείο σώμα έγινε κυρίαρχο θέμα των καλλιτεχνικών αναζητήσεων, έχουμε περιέργως αναισθητοποιηθεί μπροστά στην εφήμερη ομορφιά των νεαρών αρσενικών. Μολονότι τα ανδρικά γυμνά επιδεικνύουν τα γεννητικά τους όργανα (πράγμα που τα γυναικεία γυμνά δεν θα έκαναν ποτέ), δεν παραδεχόμαστε ούτε καν στον εαυτό μας ότι κι εκείνα μπορούν να είναι αντικείμενα ετεροφυλικής επιθυμίας ή ότι οι γυναίκες έχουν μάτια και βλέπουν. Με το να λογοκρίνουν τις αντιδράσεις τους απέναντι στις εκθαμβωτικές εικόνες πανέμορφων αγοριών, υποθέτοντας ίσως ότι προορίζονται μόνο για την τέρψη ομοφυλόφιλων ανδρών, οι γυναίκες στερούν από τον εαυτό τους τον πλούτο της εκλεπτυσμένης και σύνθετης απόλαυσης. Περισσότερες από διακόσιες εικόνες από όλη την ιστορία της δυτικής τέχνης, που έχουν ως θέμα τις μεταλλάξεις του ωραίου αρσενικού από ερωτικό αντικείμενο σε παρθένο στρατιώτη, γυμνό μάρτυρα ή φτερωτό πνέυμα, από άγγελο σε διαφθορέα και από ναρκισσιστή σε ευλαβικό πιστό, μας καλούν να θαυμάσουμε τον αισθησιασμό, τον αυθορμητισμό και την ευάλωτη φύση των αγοριών. Εξερευνώντας το εικαστικό ειδεώδες του εφηβικού καλλους, είτε πρόκειται για άγαλμα του Έρωτα ή του Δαβίδ, είτε για πίνακα του Καραβάτζιο ή του Βαν Ντάικ, είτε ακόμα για φωτογραφίες της Ναν Γκόλντιν ή της Σάλυ Μαν, η Ζερμέν Γκριρ καταρρίπτει ένα από τα τελευταία μεγάλα ταμπού της Δύσης.