Μια μακρά και στέρεη πνευματική φιλία αποθανατίζεται με τον τόμο αυτό: η φιλία του Αιμ. Χουρμούζιου με τον Νίκο Καζαντζάκη. Αρχινισμένη τον καιρό του μεσοπολέμου, τότε που η μεγάλη μορφή του Καζαντζάκη άρχισε να υψώνεται, γεμάτη δημιουργική βούληση, στο στερέωμα των γραμμάτων μας, συνεχίστηκε ως την ώρα που ο θάνατος ήρθε να του ασφαλίσει τ' ανήσυχα μάτια στην ξενιτιά. Πολλά ήταν τα κοινά σημεία που συνταίριασαν στο ζυγό της φιλίας τις δύο αυτές εξαιρετικές φυσιογνωμίες: η σοβαρότητα, η ειλικρινής εσωτερική ανησυχία, η υψηλοφροσύνη κι ο γνήσιος πόνος του πνεύματος, η μοναξιά, ο βαθύς σεβασμός του ανθρώπου. Πάνω σε τέτοια ερείσματα στηριγμένη η φιλία αυτή έδωσε καρπούς πνευματικούς, που δυο είναι προορισμένο να χαρούν οι επιγενόμενοι. Ο πρώτος είναι ο τόμος αυτός. Ο δεύτερος ένας τόμος σχολιασμένων επιστολών του Καζαντζάκη στον Χουρμούζιο που θα ιδούν το φως αργότερα.[...] (Από την εισαγωγή του βιβλίου)