Όταν άρχισε η επίθεση της φασιστικής Ιταλίας, εμείς, οι εξόριστοι κομμουνιστές στη Σίκινο, δεν είχαμε καμιά απολύτως επικοινωνία με το παράνομο τότε, σχεδόν διαλυμένο ΚΚΕ. Ούτε με τον έξω κόσμο, ούτε με τα σπίτια μας. Μόνοι μας, από την πρώτη στιγμή ταχθήκαμε ανεπιφύλαχτα κι ομόφωνα κατά της φασιστικής εισβολής. Με υπομνήματα και τηλεγραφήματα προς την κυβέρνηση διεκδικούμε την άμεση συμμετοχή μας στον πόλεμο, για να αποκρούσουμε τους φασίστες επιδρομείς. Ζητάμε να μας μεταφέρουν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, για να πολεμήσουμε για την πατρίδα. Επιμένουμε στο αίτημά μας με αλλεπάλληλα υπομνήματα και τηλεγραφήματα. Μαζί με το λαό και τις τοπικές αρχές, μετέχουμε στην πάνδημη δέηση που έγινε στην εκκλησία της Παντάνασσας. Παίρνουμε μέρος ακόμα και στο κατευόδιο των παλικαριών που έφευγαν για το μέτωπο. Μαζί με τους συγγενείς και συμπατριώτες τους ενώνουμε και τη δικιά μας συγκίνηση και τις δικές μας ευχές. Εμάς, όλοι, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, μας έβλεπαν με μεγάλη συμπάθεια και πρόδηλη εγκαρδιότητα. Ο Μεταξάς όμως και ο βασιλιάς όχι μόνο απέρριψαν το αίτημά μας αλλά ζήτησαν να υποβάλουμε και δηλώσεις μετανοίας! Την απάντησή τους την αποδοκίμασαν όλοι, ακόμα και οι χωροφύλακες... Πού να ήξεραν τότε ότι η δικτατορία θα διαπράξει και το έγκλημα να παραδώσει στους χιτλεροφασίστες τους έλληνες κρατούμενούς της... Οι περισσότεροι από αυτούς βρήκαν το θάνατο από τα εκτελεστικά αποσπάσματα των κατακτητών.