Η Λούλου στο "Πνεύμα της γης" είναι μια δύναμη που δεν έχει συνείδηση της φύσης της και ο τίτλος που δίνει ο Βέντεκιντ στο έργο του, όπως και στο "Κουτί της Πανδώρας", το επόμενό του δράμα, που αποτελεί τη συνέχεια του "Πνεύματος της γης", μαρτυρεί τις πνευματικές ανησυχίες του δημιουργού. Η δύναμή του συνίσταται στο να παρουσιάσει μιαν αλήθεια ωμή, η οποία, κάτω από το κάλυμμα μιας επιφανειακής αστικής ηθικής, σκάει με μεγαλύτερη ένταση. Όπως ο Νίτσε και ο Στρίντμπεργκ, ο Βέντεκιντ με μια τρομερή διαύγεια βλέπει στον έρωτα έναν αγώνα επιβολής δυνάμεως. Κι αλίμονο στους νικημένους! Όλοι υποκύπτουν μπροστά στην τεράστια δύναμη που κρύβει μέσα της η Λούλου. Ο μόνος που της αντιστέκεται, ο Σεν, στο τέλος υποκύπτει κι αυτός μπροστά στην έντονη, ζαλιστική και άμεση θηλυκότητά της. Το "Πνεύμα της γης" εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1895. Ο Άλμαν Μπεργκ χρησιμοποίησε το κείμενο για την όπερά του "Λούλου".