Με την έβδομη ποιητική συλλογή του ο Σταύρος Μίχας (γεν. 1953) που ζει και εργάζεται στη Λαμία, συμπληρώνει είκοσι χρόνια συνεχούς παρουσίας και αποκλειστικής αφοσίωσης στον ποιητικό χώρο. Λιτή, τρυφερή και χαμηλότονη γραφή με έντονα τα εναγώνια υπαρξιακά ερωτήματα που επανέρχονται συχνά ως άξονας της προβληματικής του, αλλά με περισσή στιχουργική οικονομία και ωριμότητα στην οργάνωση του ποιητικού του υλικού. Το ξεκίνημα και η δημιουργία του ανθρώπου, η ρίζα της δημιουργίας και της επιστροφής -"Το δέντρο" συγκαταλέγεται και ως τίτλος προηγούμενης ποιητικής συλλογής του Σταύρου Μίχα: "Τι παράξενο δέντρο που είναι ο άνθρωπος"-, το άπειρο ως άγνωστο ενός κενού, ο χρόνος, η σιωπή: "βάζει φωτιά στη μέρα", το φως-φωτιά, η πρώτη άνοιξη, το τελευταίο χιόνι, είναι μερικές από τις εικόνες (έννοιες-θέσεις) που διαπερνούν την ποίησή του, δημιουργώντας μια αίσθηση γλυκιάς ηρεμίας, αλλά και μια εσώτερη πίεση ("Άναρχος-Άπειρος-Κανένας/σ' ένα κενό") που δύσκολα τιθασεύεται και πάντως, μετουσιώνεται ποιητικά σε έργο: "Πάντα μόνος/ πάντα λεύτερος/ υπερασπίζομαι το κερδισμένο μέρος". Ο Σταύρος Μίχας συγκαταλέγεται στους στενούς-πιστούς συνεργάτες του "Μανδραγόρα", σχεδόν από το ξεκίνημα του περιοδικού, συμβάλλοντας με τη διαυγή ποίηση, την κατακόρυφη "σα μια γραμμή λευκότητας" ζωή και την παρουσία του, στην ανάδειξη ενός ξεχωριστού ποιητικού ύφους και ήθους, ιδιαίτερα πολύτιμου στην εποχή μας.