Φαινομενολόγος αλλά και διαλεκτικός υπαρξιστής αλλά και μαρξιστής, ο συγγραφέας ορίζει την φιλοσοφία ως περιγραφή της αρχικής επαφής μας με τον κόσμο, δηλαδή ως ανάλυση της αντίληψης. Ξεκινώντας από εδώ, όπου δεν έχουν διαχωρισθεί το σώμα και το πνεύμα, κατακτά μια οπτική γωνία υπό την οποία παύουν να χωρίζονται η γλώσσα ως εκφορά και ως νόημα, η οικονομία και η πολιτική, η εμπειρία και η επιστήμη, το φαινόμενο και το ον στην πολιτική στράτευση και την πολιτική εξουσία. Στη συλλογή φιλοσοφικών δοκιμίων "Σημεία" δοκιμάζει το θεωρητικό αυτό εργαλείο σε διάφορα πεδία: ζωγραφική και λογοτεχνία, γλωσσολογία, κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, ιστορία της φιλοσοφίας, σχέση της φιλοσοφίας με το βιωμένο σώμα, τον βιωμένο χρόνο, την ατομικότητα, την εξουσία. Μέσα από αυτή τη σειρά αυτοτελών μελετημάτων διαφαίνεται, όπως δείχνει η Αλέκα Μουρίκη στο διαφωτιστικό επίμετρό της, η αυθυπέρβαση της φαινομενολογίας προς την κατεύθυνση μιας διαλεκτικής θεωρίας του ανθρώπου. Ένα σημαντικό και για μας πρόγραμμα το οποίο ο Μερλώ-Ποντύ δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει εξ αιτίας του πρόωρου θανάτου του. Οι εκτεταμένες σημειώσεις του μεταφραστή εξασφαλίζουν πρόσβαση στις αναφορές του Μερλώ-Ποντύ, πράγμα σημαντικό για την ένταξη του έργου στον πνευματικό του περίγυρο αλλά και για την ευκολότερη και ακριβέστερη κατανόησή του.