Αν αναρωτιόμαστε σήμερα, σχετικά με τη δυνατότητα μιας έννοιας της αριστεράς, αυτό αποτελεί από μόνο του την αναγνώριση μιας ριζικής κρίσης στους ίδιους τους τρόπους αυτοκατανόησης που η αριστερά είχε για τον εαυτό της εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Πολλές φορές, στα πλαίσια μιας εμπειρίας που ξεπερνάει πια τον αιώνα, το εργατικό κίνημα γνώρισε κρίσεις και ήττες αλλά, ποτέ όπως τώρα, δεν παρατηρήθηκε το φαινόμενο να μην συλλογιζόμαστε τόσο μια κρίση ή μια ήττα όσο μια πιο γενική διαδικασία διάλυσης των βασικών κατηγοριών κατανόησης της πραγματικότητας, πάνω στις οποίες η αριστερά θεμελίωσε την ταυτότητά της. Δεν είναι πια βέβαιο τι σημαίνει είμαι αριστερός, ή ακριβέστερα, από το γεγονός ότι είμαι αριστερός δεν προκύπτουν πια δεσμευτικές επιλογές στην οικονομική πολιτική, την κοινωνική πολιτική, εκείνη των πολιτικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας.