Η ομορφιά του ελληνικού τοπίου, που έγκειται κυρίως στην ποικιλία του, έχει επεισημανθεί από πολλούς συγγραφείς, Έλληνες και ξένους. Ανάμεσα στις χαρακτηριστικότερες σχετικές αναφορές είναι αυτή του Νίκου Καζαντζάκη, που σημειώνει: "(...) το αιώνιο ελληνικό τοπίο, κομμένος λες στη κλίμακα του ανθρώπου, πλημμυρισμένο φως. Κάθε στιγμή, ενώ μένει το ίδιο, αλλάζει ανάλαφρα, παίζει κυματίζοντας την ομορφιά του, ανανεώνεται, δε σε κουράζει". Πιστεύω ότι το παράδειγμα του Χακιού τοπίου αντιπροσωπεύει απόλυτα τα προαναφερθέντα, καθώς η Χίος, εξαιτίας της αρκετά μεγάλης -για ελληνικό νησί- έκτασής της και των έντονων διαφορών που παρουσιάζει το βόρειο τμήμα της από το νότιο, προσφέρει ακριβώς αυτήν την ποικιλία του τοπίου σε μια -συχνά, ακόμη- παρθένα και εκπληκτική ομορφιά , ξεφεύγοντας από το ωραίο μεν, αλλά και κάπως μονοσήμαντο, νησιωτικό τοπίο των Κυκλάδων, για παράδειγμα.[...] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)