Το βιβλίο αυτό της Ελιζαμπέτ Μπαντεντέρ πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Καταγγέλλει ένα νεοφεμινισμό που παρουσιάζει τη γυναίκα, ως εσαεί θύμα, σχεδόν άβουλο και απροστάτευτο παιδί, στο πλαίσιο μιας κοινωνίας στην οποία ο άντρας παίζει το ρόλο του βασανιστή-εξουσιαστή. Η Μπαντεντέρ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου υποστηρίζοντας ότι αυτός ο φεμινισμός της θυματοποίησης, που δίνει έμφαση στη βιολογική διαφορά, οδηγεί σε οπισθοδρομικό πουριτανισμό. Πρόκειται για προσέγγιση που ξεκίνησε από ορισμένους φεμινιστικούς κύκλους των ΗΠΑ, όπου κάποιες φεμινίστριες δεν δίστασαν, στη δεκαετία του '80, να συμμαχήσουν με τα πιο σκοταδιστικά τμήματα των Ρεπουμπλικάνων, για να καταστείλουν την ελευθερία της έκφρασης, με πρόσχημα την καταπολέμηση της πορνογραφίας. Ο λιτός και εύστοχος λόγος της Μπαντεντέρ μπορεί να λειτουργήσει σαν ηλεκτροσόκ για ένα είδος "νέου" φεμινισμού, που όμως υποστηρίζει παλιές απόψεις και έχει πάρει λάθος δρόμο...