Δεν έχουν μείνει σπουδαία πράγματα από εκείνη την εποχή. Νευρικά ταξίδια, απολαύσεις ξεκρέμαστες, ημιτελείς χειρονομίες, μια γενική ζαλάδα και το πικρό φως μιας διαπίστωσης την επόμενη μέρα: μέσα στην υπεροψία και τη μέθη, όλοι διψούσαμε τότε κάτι να βρούμε -λίγη αγάπη, το Θεό, το χώμα της πατρίδας μας, τον παλιό καταρράκτη. Κάιρο, Σάο Πάολο, Βηρυτός, Καζαμπλάνκα, Λισσαβώνα, Ισταμπούλ -μυθικά σκηνικά για μια πτώση μοιραία, που μας ξέβρασε όλους, σ' αυτό που ζούμε σήμερα.