[...] Έζησε με την ποίηση. Έζησαν και οι δικοί του με την ποίηση. Κατόρθωμα και ζήλεμα. Ως τα έσχατα χρόνια του, η ποίηση τον τροφοδοτούσε. Εκεί στον Εμπορειό, με την πληγωμένη κορφή του Προφήτη Ηλία να τινάζεται στο άσπρο φως, τη γαλανή θαλασσινή παλάμη μπρος στο σπίτι τους, γαλήνη και τον δροσερό άνεμο να φρεσκάρει τα όνειρα, όταν η αρχόντισσα του σπιτιού του διαβαζε ποίηση... Το ποιητικό του πρόσωπο έλαμπε. (Γεώργης Διλμπόης)