Ο Σπυρομίλιος, ένας οπλαρχηγός του Αγώνα για την Ανεξαρτησία με εντελώς δευτερεύοντες ρόλους, αποφασίζει να συντάξει ένα κείμενο-λίβελο κατά πρωταγωνιστή του, του Ιωάννη Κωλέτη. Ο λίβελος, που συντάχθηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1840, παρουσιάζει τον Κωλέτη με μειωμένη νοημοσύνη, ως άτομο που είχε ανάγκη να προσκολλάται στις εξουσίες για να αντλεί απ' αυτές ένα μέρος, ως άτομο χωρίς αρχές και ηθική, έτοιμο να βυθιστεί στην πιο χυδαία φαυλότητα, προκειμένου να υπηρετήσει την ανάγκη του για εξουσία, μολονότι χωρίς ικανότητες το ίδιο. Τον παρουσιάζει ως κάποιον που βρισκόταν πίσω από κάθε κακό για την πατρίδα και τους φίλους του. Ο Σπυρομίλιος, ερμηνεύοντας τα πράγματα με τη συνωμοτική αντίληψη για την Ιστορία, παρά τη σχετικά ώριμη πολιτική σκέψη του, δεν εκφράζει μια ιδιαίτερη περίπτωση αντίδρασης σε κάτι που, πάντως, δεν είναι γνωστό. Μέσα στα "πάθη" των μετεπαναστατικών χρόνων, όπου οι κοινωνικές σκέψεις γινόταν σαφές ότι είχαν ανατραπεί, ο λίβελος αντιπροσωπεύει την κοινή αντίληψη περί ηθικής των "αδικημένων" από την εξουσία μεσαίων και κατώτερων αγωνιστών του Εικοσιένα και μπορεί να παραλληλιστεί με απομνημονεύματα, όπως του Μακρυγιάννη: ως προς το αίτημα και την ηθική βάση, ως προς την πίστη στην πατρίδα και τις ηθικές αρχές.