Το βιβλίο αυτό είναι μια συμβολή στην ελληνική βιβλιογραφία για την ανθρωπολογική προσέγγιση της μουσικής. Περιλαμβάνει τρεις σημαντικές όσο και χαρακτηριστικές μελέτες ανθρωπολογίας της μουσικής, που σηματοδοτούν ταυτόχρονα τη σταδιακή στροφή του ανθρωπολογικού ενδιαφέροντος προς την εθνογραφία του ήχου. Για τους συγγραφείς του τόμου, ο ήχος αποδεικνύεται ουσιαστικό συνδετικό υλικό των κοινωνικών σχέσεων, καθώς και των πολιτισμικών και φυσικών παραμέτρων της ύπαρξης, ενώ λειτουργεί επίσης ως το κατεξοχήν πεδίο άρθρωσης των κοινωνικά προσδιορισμένων συναισθημάτων. Τα νοήματα του ήχου δεν εξαντλούνται στη λογική και τη δομή των τονικών σχέσεων της μουσικής που δημιουργούν οι υπό μελέτη κοινωνίες, αλλά σχετίζονται στενά με διάφορα πλαίσια: την κοινωνική δομή, το πολιτισμικό σύστημα, την επιτέλεση, τους ήχους της καθημερινής ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος. Τα πλαίσια αυτά συγκροτούνται ως ένας ηχητικός-ακουστικός χώρος μέσα στον οποίο και μέσω του οποίου οι κοινωνίες αυτές κάνουν μουσική, δημιουργούν το ιδιαίτερο ηχητικό τους σύστημα ως κοινωνικό σύστημα. Στην εισαγωγή, οι μελέτες του τόμου τοποθετούνται στα θεωρητικά, μεθοδολογικά και εθνογραφικά τους συμφραζόμενα, ενώ στο επίμετρο εξετάζονται διεξοδικά ορισμένες πρόσφατες εξελίξεις στο πεδίο των ανθρωπολογικών και των ιστορικών προσεγγίσεων του ήχου.