Το περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχνης" (1954-1967) ήταν μια καθοριστική τομή στα πολιτιστικά δρώμενα της μετεμφυλιακής ελληνικής κοινωνίας. Δημιούργημα νέων αριστερών διανοουμένων που προσπάθησαν να διανοίξουν νέες διαστάσεις στην κριτική σκέψη την οποία αντιπροσώπευαν, αποτέλεσε το πεδίο στο οποίο κατατέθηκαν σημαντικές επεξεργασίες για τα ζητήματα της τέχνης, εισήχθηκαν πρωτοποριακές αισθητικές θεωρίες, εξελίχθηκαν διάλογοι και συγκρούσεις που σφράγισαν την εποχή τους και εμπλούτισαν τον νεοελληνικό κριτικό λόγο. Το βιβλίο αυτό επικεντρώνεται στα ζητήματα κριτικής και θεωρίας της λογοτεχνίας που αναδείχθηκαν στο περιοδικό, με βάση τους ιστορικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς όρους -τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο- κάτω από τους οποίους συγκροτήθηκε και αναπτύχθηκε ο μαρξιστικός λόγος για τη λογοτεχνία από τους συντάκτες και συνεργάτες του περιοδικού. Αναλύει ταυτοχρόνως και τα όρια του λόγου αυτού, αποδεσμεύοντάς τα από σχηματικές κατηγοριοποιήσεις και εντάσσοντάς τα στην αντιφατική δυναμική μιας πολύμορφης προσπάθειας που επεχείρησε σε δύσκολους καιρούς να συνδέσει την καλαισθητική προσδοκία με τη δυνατότητα της κοινωνικής απελευθέρωσης των ανθρώπων.