Ο τόμος περιλαμβάνει δύο λανθάνοντα πεζά της Κωνσταντινουπολίτισσας πεζογράφου Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου. Το ένα, "Περιπέτειαι μιας διδασκαλίσσης", τυπώθηκε για πρώτη φορά το 1891 και έκτοτε παρέμεινε ανέκδοτο. Το δεύτερο, "Στο μοναστήρι" έχει ιστορικό περιεχόμενο και αναφέρεται στο Βυζάντιο, με επίκεντρο τον ανταγωνισμό και το μίσος μεταξύ δυο γυναικείων μορφών, της Ζωής και της αυτοκράτειρας Θεοδώρας. Η Παπαδοπούλου είναι η πρώτη γυναίκα πεζογράφος της οποίας το έργο αναγνωρίστηκε και από τους σύγχρονούς της. Κυριότερα γνωρίσματά του, το αστικό περιεχόμενο, η λεπτή παρατήρηση, η ψυχογραφική διείσδυση, η ειρωνική διάθεση.