Κάποτε οι άνθρωποι έπαψαν να απαιτούν, χάνοντας το δικαίωμα των ερωτήσεων. Ο δόλος μεταφέρθηκε από την ανατολή μεθοδικά και ύπουλα εμποδίζοντας την παραγωγή πλατειών εννοιών, δημιουργώντας πολίτες που επαιτούσαν ασήμαντες θέσεις στην ιστορία... ... Μοιραία ήρθε ο καιρός που οι Έλληνες, οι δημιουργοί μουσών και Θεών του λόγου και της τέχνης, του θεάτρου και των δασκάλων του ήθους, του κοινοβουλίου και του ελευθέρου βήματος αποφάσισαν ν' αλλάξουν κεφάλαιο στην θρησκευτική τους ιστορία, αντικαθιστώντας το λευκό με άλλο αμφιβόλου φωτεινότητας χρώμα. Τότε τα σύννεφα, σπρωγμένα από την δική τους εσωτερική αίσθηση και λογική, πλησίασαν. Σκέπασαν τους θεούς του ολόλαμπου χώρου του Ομηρικού, να μην τους φθάνει η μυρωδιά από το κερί και το λιβάνι, που περισσότερο με καμένη προσφορά μοιάζει, αταίριαστη σε δημιουργία και δημιουργό απόγονο του Δευκαλίωνα. Τους πήραν και τους μετέφεραν σ' ένα μακρινό νεφέλωμα που να ταιριάζει για κατοικία τους. Ήταν πλέον άλλη εποχή. [...]