Ίσως ποτέ στην Ελλάδα να μην μαθαίναμε την ύπαρξή του, αν ο Χέρμαν Νοϊμπάχερ δεν εμφανιζόταν στα τέλη του 1942 ως ειδικός εμπειρογνώμονας για το οικονομικό πρόβλημα της κατοχικής Ελλάδας. Στην Αθήνα έφθασε για να βρει τρόπους να αντιμετωπισθεί κυρίως ο πληθωρισμός. Ένας οποιοσδήποτε άλλος Γερμανός ειδικός ή διπλωμάτης ή αξιωματικός ίσως να μην ήταν ποτέ αποτελεσματικός για μια τέτοια αποστολή. Εκείνος όμως φαίνεται ότι είχε τη φαντασία και την τόλμη, αναμφίβολα και την ευφυία, να μηχανευθεί περίπλοκους τρόπους για να ανταποκριθεί στην εντολή που του είχε δώσει ο Χίτλερ. Η εντολή ήταν αντί πάσης θυσίας να θέσει φραγμό στον καλπάζοντα πληθωρισμό που σημειωνόταν με τραγικότατα αποτελέσματα στην κατοχική Ελλάδα, να αντιμετωπίσει τα προβλήματα εφοδιασμού και διατροφής του ελληνικού λαού κ.ο.κ. Ο Νοϊμπάχερ, ως ειδικός απεσταλμένος, ήταν εφοδιασμένος με εν λευκώ εξουσιοδοτήσεις και ήταν υπόλογος μόνον έναντι του Χίτλερ. Ουσιαστικά ήταν ένας απεσταλμένος δικτάτορας, υπεράνω στρατιωτικών διοικήσεων, κατοχικών υπηρεσιών και υπάτων αρμοστείων, υπεράνω φυσικά και της κατοχικής ελληνικής κυβέρνησης. Από τις αναμνήσεις του ειδικού απεσταλμένου του Χίτλερ προκύπτουν ενδιαφέροντα θέματα, όπως οι χιλιάδες χρυσές λίρες που εισήγαγαν οι Γερμανοί - με πρωτοβουλία του Νοϊμπάχερ - για να αντιμετωπίσουν τον πληθωρισμό, η συμβολή του ίδιου στη σωτηρία της Θράκης και τέλος η ανάμιξή του στο θέμα της κήρυξης της Αθήνας ως ανοχύρωτης πόλης κατά την αποχώρηση των Γερμανών το 1944.