[...] Μια ίσως μπορεί να είναι η ύψιστη -με θετική έννοια- θεωρητική προσέγγιση της "ετερότητας": Να επανέλθουμε στην κεντρική ιδέα ότι όλα είναι συνδεδεμένα σε ένα βασικό ηθικό πλέγμα, ότι σε όλα υπάρχει ο αλληγορικός συνεκτικός κρίκος. Τότε η ατομική πνευματικότητα θα γίνει η έσχατη και πιο υπέροχη "αγαπητική κοινωνία"! Αν καταλάβουμε ότι η απεραντοσύνη της ζωντανής εμπειρίας δεν μπορεί να ορισθεί από ένα συντακτικό διαίρεσης και ελέγχου, και όταν καταλάβουμε ότι στις φλέβες μας δεν κυλάει ένα ηλεκτρονικό σύστημα αποστεωμένων κυκλωμάτων κι ότι το μυστήριο, σύμφωνα με το οποίο κάθε πνευματική πράξη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της τάξης του πνεύματος, ανευρίσκεται στο παραμικρό μόριο της ύπαρξης, τότε αυτό το μυστήριο θα ξαναποκαλυφθεί σε εμάς.[...] (απόσπασμα από το κείμενο του βιβλίου)