[...] Ο Αναξίμανδρος, όπως ορθά επισημαίνεται και στο παρόν πόνημα, αλλά και από πολλούς μελετητές της προσωκρατικής φιλοσοφίας, μπορεί να θεωρείται ως ο πρώτος, όχι χρονολογικά, αλλά κατ' αξίαν, φιλόσοφος της Φύσης, ενώ ισάξιός του θα πρέπει να αξιολογηθεί ο λίγο νεότερός του Ηράκλειτος. Η σχέση των δύο αυτών φιλοσόφων δεν είναι τόσο προφανής και αξίζει να τη σχολιάσουμε. Κατ' αρχάς είναι και οι δύο μονιστές, αφού θεωρούν ως αφετηρία της γένεσης του κόσμου μία αρχή: ο πρώτος το άπειρον και ο δεύτερος το πυρ. Επίσης, τα στοιχεία, από τα οποία θεωρούν ότι δημιουργήθηκαν όλα τα όντα του κόσμου, προέκυψαν από αυτήν την πρώτη αρχή με κάποια διαδικασία μεταβολής. Αυτή η διαδικασία ακολουθεί κάπους νόμους: η δημιουργία μορφών και τάξης διέπεται από την αδικία στον Αναξίμανδρο, ενώ η δίκη επαναφέρει την κατάσταση ισσοροπίας και αταξίας. [...] (από τον πρόλογο του Θεόδωρου Χρηστίδη)