Το δοκίμιο τούτο βασίζεται σε δυο υποθέσεις εργασίας. Πρώτον, ότι ζούμε πράγματι στην εποχή της γνώσης, όπου ο πλούτος, οικονομικός κι ευρύτερος κοινωνικός, προϋποθέτει κατοχή και παραγωγή γνώσης. Και δεύτερον, ότι η ελληνική εκπαίδευση, κι ιδιαίτερα η τρίτη της βαθμίδα, το βασικότερο, ίσως, θεσμοθετημένο σύστημα παραγωγής και μετάδοσης της γνώσης που ως χώρα διαθέτουμε, βρίσκεται πράγματι και παρά τις όποιες γοητευτικές εξαιρέσεις, σε μια μακράς διαρκείας και δομικού χαρακτήρα χειμερία νάρκη. Γράφτηκε για όσους αναγνωρίζουν αυτές τις δυο πραγματικότητες, προβληματίζονται για τους λόγους που βρισκόμαστε εδώ όπου βρισκόμαστε, κι αντιλαμβάνονται τι θα σήμαινε να βγούμε απ' το τούνελ, ν' αντιμετωπίσουμε την κρίση, να διορθώσουμε, ίσως και να ξαναεφεύρουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ως ουσιαστικό μηχανισμό γνώσης. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)