Ο διάλογος ως αναγνώριση των πνευματικών αρχών της άλλης πλευράς και ως συνεχής έλεγχος της δικής μας αυτοσυνειδησίας, αλλά και η αλήθεια ως πραγματική και εμπειρική βίωση της θρησκευτικής πίστης, παρακάμπτουν οποιαδήποτε νοσηρή θρησκευτική εσωστρέφεια και επιπλέον σταδιακά οικοδομούν την υπέρβαση της καθολικής κρίσης των πνευματικών αξιών της εποχής μας. Αν σύνολη η νεότερη εξέλιξη και πρόοδος ωθεί τον άνθρωπο στον αποπροσανατολισμό από την ουσία της ζωής, και αν ο αδιάκοπος θόρυβος από λόγους, ήχους, κινήσεις, επιθυμίες, διαθέσεις και ορμές παραμερίζουν τη συναίσθηση και παραθεωρούν την καρδιά, δεν μπορούμε να έχουμε ούτε συνείδηση, ούτε αληθινό λόγο, ούτε και ειλικρινή συνομιλία. Στον ελληνικό χώρο κάτω από την αναπόφευκτη τάση και πίεση της παγκοσμιοποίησης ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ καλούνται να σταθούν υπεύθυνα, εμβαθύνοντας στο αυθεντικό περιεχόμενο της θρησκείας τους, αλλά και να κατανοήσουν την άλλη πλευρά, με απώτερο στόχο τον έλεγχο των δυνάμεων εκείνων που ενεργούν αρνητικά στην ανθρώπινη ζωή και σχέση. Μια τέτοια θεώρηση και εφαρμογή του χριστιανο-ισλαμικού διαλόγου, εκτός από τα θετικά αποτελέσματα που μπορεί να προσφέρει στους πιστούς κάθε θρησκείας, προβάλλει συγχρόνως αρχές και αξίες στις πολιτικές Κυβερνήσεις και στους διεθνείς Οργανισμούς, επιζητώντας σε παγκόσμιο επίπεδο τόσο στην ειρηνική διευθέτηση των υφισταμένων κρίσεων, συγκρούσεων και πολέμων, όσο και την πρόληψη για τη μη επέκταση των, εκπληρώνοντας έτσι και τον ευρύτερο στόχο του.